İşte Yüksel Yıldırım'ın o yazısı;
Zonguldak sendikal faaliyetler tarihinde, zaman zaman işçileri tatmin eden toplu sözleşmelere baktığımızda en büyük zammın alındığı toplu sözleşmeden sonra hükümet işçi sayısını hep azaltmış.
Tarihteki toplu sözleşmelere baktığımızda en büyük zammın sendika başkanı Mehmet Tezer döneminde verildiğini ve zammın ardından 662 işçinin eksildiğini görüyoruz.
Sendika başkanı Şemsi Denizer döneminde verilen zamdan sonra, 19.312 işçinin bir şekilde emekli edildiği ve ya eksildiğini görüyoruz.
Zonguldak Maden işçilerinin tarihteki toplu sözleşmeler süreci incelendiğinde, anlaşmazlık durumunda alınan işi durdurma, sokak ve meydan kararları, işverenin tavrının değişmesinde genelde etkili olmuştur. Özellikle Zonguldak maden işçisinin bu örgütlü tutumu, süreci lehinde sonuçlandırmıştır. Çünkü; birlik, beraberlik ve örgütlü yapılan işler her zaman toplumların çıkarları yönünde gelişir…
Peki ondan sonra neler olmuştur. İşveren çözümü, maden işçilerinin örgütlü tavrında gösterdiği iyi niyet ve tavizi, zamana yayarak alıştıra alıştıra sayılarını azaltarak, geride kalan iş gücüyle daha fazla üretim formülünü uygulamaya almışlardır.
2019 yılında GMİS başkanı seçilen, Hakan Yeşil göreve geldiğinde 7.569 sendikalı işçi sayısı vardı. Görevi süresinde son durum işçi sayısını bilmiyoruz. Eskiden rakamlar TTK web sitesinde şeffaf paylaşılıyordu, son yıllarda yayınlanmıyor…
Güncel yaşanılan; Genel Maden İşçileri Sendikası (GMİS) Genel Başkan Hakan Yeşil ve Yönetim Kurulu üyeleri, Hazine ve Maliye Bakanlığı’nın KİT Reformu adı altında gündeme getirdiği taslak çalışmasından sonra TTK’nın özelleştirilme konusu gündeme gelince STK’ları ile teker teker dolaşıp destek turlarına başladılar.
Başkan ve yönetimine tam destek veren kent insanı olarak başarılar diliyorum. Bence göreve geldikleri günden beri kolları ancak sıvayacaklar. Zonguldak’ın gözü üzerlerinde… Eski başkanlara göre işleri daha zor. Eski başkanlar; çalışan işçi sayısındaki azalmadan kaynaklı başarısız sayıldılar. Ancak Hakan Yeşil ve yönetimi geleneksel devletin işlettiği kurumsal madencilik kimliğinin özelleşmesi gibi yaşanılan bir zamanda mücadele edecekler. Madenciliğin devlet dışında başka bir kurum tarafından işletilmesinin işçi sağlığı bakımından ne kadar riskli olduğu deneyimini iyi bilen bir kent gerçeği varken...